Mannlegt eðli hefur oft verið mér umhugsunarefni og mikið áhugamál eiginlega frá því ég var stálpaður krakki. Á unglingsárum grínaðist ég oft með það að ég ætlaði að verða atferlisfræðingur þegar ég yrði stór. Grín, jú af því ég ætlaði mér sko að verða hönnuður eða ljósmyndari. Ég er hvorugt reyndar, þó ég taki oft myndir og finnist það alltaf jafn gaman – og ekki hönnuður þó mér finnist gaman að skreyta heima hjá mér og „föndra“. Það er nefnilega oft kallað, sérstaklega af karlmönnum, að föndra þegar við konurnar förum í einhverjar framkvæmdir.
Ég er sennilega nær því í dag að vera atferlisfræðingur en mig óraði fyrir eða óskaði eftir sem ungmenni. Menntun mín í hárgreiðslu og síðar sem Bowentæknir og dáleiðslutæknir gerir það að verkum að ég þarf að kynna mér, ef svo má segja, atferli fólks. Ég hef áhuga á atferli í víðara samhengi en t.d. því af hverju einhver fær alltaf verk á sama staðinn í mörg ár. Ég hef áhuga á því hvers vegna við bregðumst við ákveðnum hlutum með ákveðnum hætti eða ekki og hvers vegna einum líðst hegðun eða orð en hinum ekki!? Mér finnst þetta mjög heillandi. Og einnig hvers vegna einhverjum finnst þeir geta sett hugsanir og skoðun sína ofar skoðun annara. „Besservissun“ myndi kannski einhver hugsa – eða jafnvel segja upphátt. Ég vil stundum meina að þetta sé vangeta. Vangeta til að skilja mannlegt eðli, mannlega hugsun og vangeta til að setja sig í spor annarra.
Ein ágæt vinkona hefur skrifað pistla opinberlega í dálítinn tíma sem hafa fallið nokkuð vel að jafnaðargeði landans. Í þessum pistlum sínum hefur hún jafnan boðað jákvæðni, umburðarlyndi og væntumþykju gagnvart mannlegum breiskleika og tja, já lífinu. Ég viðurkenni alveg að ég hef ekkert alltaf nennt að lesa ALLA þessa pistla hennar af því ég hef ekkert alltaf verið jafn jákvæð og glöð og tilbúin að fyrirgefa eins og hún. Það hefur bara fullt gengið á í mínu lífi sem ég hef verið alveg brjáluð út af! Þá er ég ekkert að fara að lesa einhverja jákvæðnispillu frá einhverjum öðrum og gleðjast – eða jú, ég hef gert það ef hún hefur beðið mig að kíkja og viljað fá „feedback“. Þá hef ég gert það, en ég er ekkert að brjálast af því hún sér það jákvæða en ekki ég. Ég legg mínar tilfinningar til hliðar smástund og leyfi mér að sjá það sem hún sér, og meira að segja finn að ég er sammála! Það frábæra er að ég get skilað jákvæðninni og gleðinni aftur til hennar og tekið upp reiðina mína þar sem ég skildi við hana. Bara rétt eins og kaffibollann sem ég lagði frá mér svona rétt á meðan.
Í einum pistli sínum gerði þessi ágæta kona að umtalsefni upplifun sína af pakkasendingu einni nokkrum dögum eftir fimmtugs afmælið sitt. Umfjöllun hennar fór mjög fyrir brjóstið á ansi mörgum – eða voru það kannski bara þeir sem höfðu hæst? Einhverjir náðu þessu og fannst þetta skondið. Áður en langt um leið frá birtingu pistilsins var þessi vinkona komin í útvarp og aðra miðla að ræða um fjaðrafokið sem þessi pistill hafði valdið. Ég sá einhver þessara ummæla í kjölfar pistilsins og mér fannst þau ekkert svo slæm að þau kölluðu á viðtöl. En svo las ég áfram og ég get sagt að mér blöskraði. Þá komum við líka að upphafi þessara skrifa; atferlinu. Hvað gerir það að verkum að einum líðst að segja eitthvað en öðrum ekki? Ég gat ekki annað en velt fyrir mér að ef t.d. Anna Svava Knútsdóttir eða Þorsteinn Guðmundsson hefðu skrifað þennan umdeilda alræmda pistil, hvað þá? Hefði hann þá þótt fyndin? Hefði hann þá verið samþykktur? Þau vinna jú við það að vera fyndin en ekki sú sem skrifaði pistilinn í upphafi og við vitum alveg að grínistar geta og hafa gerst sekir um mikið grófari fyndni en hún vinkona mín. Hmmm …
Ekki má gleyma ástæðunni fyrir að mér blöskraði en hún er ummæli netverja sem auðveldlega má flokka sem persónulegar árásir sem er algjörlega óskiljanlegt í ljósi þess að ekki var ráðist á neinn persónulega í hennar skrifum. Hún einfaldlega setti á blað og deildi með okkur, samferðafólki sínu, hvaða tilfinningar hún upplifði við að fá í hendurnar lítinn pakka.
Hvers vegna skyldi það vera að einni manneskju finnst skoðanir, tilfinningar eða álit sitt rétthærra en næstu manneskju. Skortur á samhyggð? Ekki veit ég það en það er eitthvað til að hugsa um.
Rut Kristjánsdóttir
